Eerste volledige week
Door: Rianne
Blijf op de hoogte en volg Rianne
08 September 2008 | Australië, Melbourne
Hallo allemaal!
Inmiddels is mijn eerste volledige week voorbij en ben ik een ander halve week in Melbourne.
Ik heb 4 dagen stage gelopen, 1 dag ziek geweest en ik ben naar mijn kamer toe verhuist. Verder heb ik Italiaans, Koreaans en Iers gegeten (athans, bij een Ierse pub…). En ik heb karaoke gezongen (ja echt!). Kortom, ik heb toch aardig wat gedaan inmiddels.
Ik zal beginnen bij mijn stageplek. Het zijn allemaal heel aardige mensen, dus dat is alvast een goed punt! Het is in Clayton (een van de ontzettend veel suburbs van Melbourne) en daar aangekomen moet ik een kleine 5 minuutjes lopen tot het ziekenhuis (Monash Medical Centre) waarbij mijn instituut zit. Ik heb de eerste dag al een speciale kaart gekregen met mijn foto erop die je bij de deuren moet houden zodat ze open kunnen (jullie kunnen dus niet naar binnen :P ) en sleutels van het lab en mijn kantoor kamertje. Mijn kamer deel ik momenteel met mijn begeleider. Hij werkt er ook pas 3 maanden, dus is ook nog een klein beetje nieuw. Hij is 38 en heel relax. Er zijn in ons lab ook een aantal studenten, dus ik ben niet de enige die jong is. Mijn lab is overigens 1 van de 8 labs die in het instituut zitten. En we zijn met een man of 20 totaal.
Deze week heb ik nog niet heel veel aan mijn eigen project gedaan. De mensen zijn behoorlijk relax en ze vonden het belangrijk dat ik een kamer zou vinden, dus daar heb ik ook heel wat tijd aan besteed (gratis internet was daarbij erg fijn). Verder heb ik het veiligheids handboekje moeten lezen en er vragen over beantwoorden en inleveren (hoewel mijn begeleider het antwoord op 1 van de vragen niet eens kon vinden!). De laatste 2 dagen heb ik veel met een PHD student meegekeken/geholpen. Hij was bezig met antilichamen isoleren die ik straks bij mijn onderzoek nodig heb. En zo kon ik dus al een klein beetje mijn weg leren vinden in het lab. Het lab is overigens echt ongelofelijk vol en op het eerste gezicht ook erg chaotisch! Zo’n lab had ik nog nooit gezien. Maar de bedoeling is ook dat ons lab binnenkort meer ruimte krijgt. Maar daarvoor moet eerst een lab (van ons instituut) verhuizen, waarvoor een ander lab (van een ander instituut) ruimte moet maken. Dus we vrezen dat dat nog even duurt…
Mijn begeleider (en het hoofd van het lab) zijn overigens op zo’n manier relax dat het niet uit maakt hoe laat ik binnen kom. Als ik maar een soort van 8 uur maak. Om 8 uur komen en om 4 uur weg is even goed als om 10 uur komen en om 6 uur weg. Of de ene dag wat meer en de andere dag wat minder, maakt niet uit!
Mensen vragen mij wat ik nou precies ga doen. Tsja, dat vind ik nog wel lastig om te zeggen, ook omdat ik daar dus nog niet helemaal in zit. Maar ik ga in ieder geval proberen om te kijken op welke plaatsen in de hersenen een bepaald eiwit voorkomt. Van dit eiwit (SRY) is bekend dat het in mannen een effect op het ontstaan van parkinson heeft. Dit doen we in muizen (sorry dierenliefhebbers). Als ik tijd voldoende heb gaan we ook kijken wat er met de lokalisatie van het SRY eiwit gebeurt nadat parkinson is opgewekt. Dit is overigens een klein onderdeel van veel onderzoek naar dit eiwit waar dit lab momenteel mee bezig is.
De kamerzoektocht viel mij een beetje tegen. Ik had toch wel een beetje gedacht dat je in Australië aan zou komen, bij een paar kamers langs zou gaan (die ik via sites al van te voren had gevonden) en dat je dan een leuke uit kon kiezen. Op zich ging het ook wel zo, maar ik had niet verwacht dat ik iedere keer bij huizen terecht zou komen waar oudere mensen of gezinnen (met bij voorkeur Chinees sprekende kinderen) of een alleenstaande man terecht zou komen. Ik had echt moeite met een huis met studenten vinden. Degene die ik vond lagen iedere keer aan de verkeerde kant van de stad (en de stad is groot, je bent dan al gauw een ruim uur bezig om in Clayton te komen). Uiteindelijk vond ik de avond dat ik ziek werd er een. De kamer zag er prima uit. Er waren meubels, er was internet, er waren 6 kamers (waarvan 4 bezet waren met totaal 5 studenten) en het was 10 minuutjes lopen vanaf de trein. De mensen die er wonen ontmoette ik helaas niet, de huisbaas leidde me er effectief langs, maar ze zagen er wel ok uit. Maar het was wel vrij ver uit de stad (wel redelijk dichtbij mijn werk dus). Toen ik donderdagavond niet iets anders potentieels kon vinden heb ik de huisbaas gebeld dat ik hem wilde en zaterdag wilde intrekken (want tot zaterdag had mijn hostel).
Ik dacht die zaterdag meteen wel huisgenoten te ontmoeten, maar het bleek echt uitgestorven. Pas tegen een uur of 4 kwam de eerste thuis, die was op haar weekend baantje geweest. Ze was wel heel aardig, maar ze vertelde dat het huis in het weekend altijd erg rustig is en de huisgenoten nooit erg veel samen doen. Dat vind ik wel erg jammer dus. Ik heb nog niet echt een eigen vriendengroep hier en hoopte daar toch met mijn huisgenoten een beetje aan te kunnen beginnen.
Verder blijkt het huis bij nadere inspectie toch eigenlijk niet mooi schoon te zijn. De keuken kastjes blinken van buiten mooi wit, maar als je dan een lade open trekt blijkt dat de bestekbakjes waarin het bestek ligt gewoon smerig te zijn. En de witte plankjes waarop glazen staan zijn praktisch zwart. Ook de badkamer blijkt als je beter kijkt onder de haartjes te zitten. :(
Kortom, helemaal blij ben ik er nog niet mee. Maar de mensen zijn wel vriendelijk, mijn kamer zelf is prima en ik heb internet.
En de Karaoke? Dat was een lab-diner. We gingen op donderdag met het hele lab Koreaans uit eten (uiteindelijk een man of 13). En daarna karaoke zingen. Je verwacht daarbij een volle kroeg met veel mensen waaruit verschillende mensen gaan karaoke zingen die je dan rustig kan uitlachen. Maar nee, blijkt dat we de hele boven verdieping, met karaoke plek, voor onszelf hebben! Maar het was wel heel grappig. Het is wel apart om je begeleider en zijn begeleider uit hun dak te zien gaan ;) Ik heb ook 2 liedjes meegezongen. Gelukkig waren er 2 microfoons, dus hoefde ik niet in mijn eentje, haha.
Ik had overigens braaf de laatste trein naar mijn hostel genomen, maar mijn begeleider kwam de volgende dag pas na tweeën op het werk en vertelde dat hij nog een beetje een kater had!
Zo. Nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte. Ik hoop dat jullie het niet een te lange tekst vinden...
Iedereen bedankt voor alle reacties, mailtjes en steun! Dat vind ik heel fijn. En ik vind het ook leuk om over jullie te horen.
Liefs!
Inmiddels is mijn eerste volledige week voorbij en ben ik een ander halve week in Melbourne.
Ik heb 4 dagen stage gelopen, 1 dag ziek geweest en ik ben naar mijn kamer toe verhuist. Verder heb ik Italiaans, Koreaans en Iers gegeten (athans, bij een Ierse pub…). En ik heb karaoke gezongen (ja echt!). Kortom, ik heb toch aardig wat gedaan inmiddels.
Ik zal beginnen bij mijn stageplek. Het zijn allemaal heel aardige mensen, dus dat is alvast een goed punt! Het is in Clayton (een van de ontzettend veel suburbs van Melbourne) en daar aangekomen moet ik een kleine 5 minuutjes lopen tot het ziekenhuis (Monash Medical Centre) waarbij mijn instituut zit. Ik heb de eerste dag al een speciale kaart gekregen met mijn foto erop die je bij de deuren moet houden zodat ze open kunnen (jullie kunnen dus niet naar binnen :P ) en sleutels van het lab en mijn kantoor kamertje. Mijn kamer deel ik momenteel met mijn begeleider. Hij werkt er ook pas 3 maanden, dus is ook nog een klein beetje nieuw. Hij is 38 en heel relax. Er zijn in ons lab ook een aantal studenten, dus ik ben niet de enige die jong is. Mijn lab is overigens 1 van de 8 labs die in het instituut zitten. En we zijn met een man of 20 totaal.
Deze week heb ik nog niet heel veel aan mijn eigen project gedaan. De mensen zijn behoorlijk relax en ze vonden het belangrijk dat ik een kamer zou vinden, dus daar heb ik ook heel wat tijd aan besteed (gratis internet was daarbij erg fijn). Verder heb ik het veiligheids handboekje moeten lezen en er vragen over beantwoorden en inleveren (hoewel mijn begeleider het antwoord op 1 van de vragen niet eens kon vinden!). De laatste 2 dagen heb ik veel met een PHD student meegekeken/geholpen. Hij was bezig met antilichamen isoleren die ik straks bij mijn onderzoek nodig heb. En zo kon ik dus al een klein beetje mijn weg leren vinden in het lab. Het lab is overigens echt ongelofelijk vol en op het eerste gezicht ook erg chaotisch! Zo’n lab had ik nog nooit gezien. Maar de bedoeling is ook dat ons lab binnenkort meer ruimte krijgt. Maar daarvoor moet eerst een lab (van ons instituut) verhuizen, waarvoor een ander lab (van een ander instituut) ruimte moet maken. Dus we vrezen dat dat nog even duurt…
Mijn begeleider (en het hoofd van het lab) zijn overigens op zo’n manier relax dat het niet uit maakt hoe laat ik binnen kom. Als ik maar een soort van 8 uur maak. Om 8 uur komen en om 4 uur weg is even goed als om 10 uur komen en om 6 uur weg. Of de ene dag wat meer en de andere dag wat minder, maakt niet uit!
Mensen vragen mij wat ik nou precies ga doen. Tsja, dat vind ik nog wel lastig om te zeggen, ook omdat ik daar dus nog niet helemaal in zit. Maar ik ga in ieder geval proberen om te kijken op welke plaatsen in de hersenen een bepaald eiwit voorkomt. Van dit eiwit (SRY) is bekend dat het in mannen een effect op het ontstaan van parkinson heeft. Dit doen we in muizen (sorry dierenliefhebbers). Als ik tijd voldoende heb gaan we ook kijken wat er met de lokalisatie van het SRY eiwit gebeurt nadat parkinson is opgewekt. Dit is overigens een klein onderdeel van veel onderzoek naar dit eiwit waar dit lab momenteel mee bezig is.
De kamerzoektocht viel mij een beetje tegen. Ik had toch wel een beetje gedacht dat je in Australië aan zou komen, bij een paar kamers langs zou gaan (die ik via sites al van te voren had gevonden) en dat je dan een leuke uit kon kiezen. Op zich ging het ook wel zo, maar ik had niet verwacht dat ik iedere keer bij huizen terecht zou komen waar oudere mensen of gezinnen (met bij voorkeur Chinees sprekende kinderen) of een alleenstaande man terecht zou komen. Ik had echt moeite met een huis met studenten vinden. Degene die ik vond lagen iedere keer aan de verkeerde kant van de stad (en de stad is groot, je bent dan al gauw een ruim uur bezig om in Clayton te komen). Uiteindelijk vond ik de avond dat ik ziek werd er een. De kamer zag er prima uit. Er waren meubels, er was internet, er waren 6 kamers (waarvan 4 bezet waren met totaal 5 studenten) en het was 10 minuutjes lopen vanaf de trein. De mensen die er wonen ontmoette ik helaas niet, de huisbaas leidde me er effectief langs, maar ze zagen er wel ok uit. Maar het was wel vrij ver uit de stad (wel redelijk dichtbij mijn werk dus). Toen ik donderdagavond niet iets anders potentieels kon vinden heb ik de huisbaas gebeld dat ik hem wilde en zaterdag wilde intrekken (want tot zaterdag had mijn hostel).
Ik dacht die zaterdag meteen wel huisgenoten te ontmoeten, maar het bleek echt uitgestorven. Pas tegen een uur of 4 kwam de eerste thuis, die was op haar weekend baantje geweest. Ze was wel heel aardig, maar ze vertelde dat het huis in het weekend altijd erg rustig is en de huisgenoten nooit erg veel samen doen. Dat vind ik wel erg jammer dus. Ik heb nog niet echt een eigen vriendengroep hier en hoopte daar toch met mijn huisgenoten een beetje aan te kunnen beginnen.
Verder blijkt het huis bij nadere inspectie toch eigenlijk niet mooi schoon te zijn. De keuken kastjes blinken van buiten mooi wit, maar als je dan een lade open trekt blijkt dat de bestekbakjes waarin het bestek ligt gewoon smerig te zijn. En de witte plankjes waarop glazen staan zijn praktisch zwart. Ook de badkamer blijkt als je beter kijkt onder de haartjes te zitten. :(
Kortom, helemaal blij ben ik er nog niet mee. Maar de mensen zijn wel vriendelijk, mijn kamer zelf is prima en ik heb internet.
En de Karaoke? Dat was een lab-diner. We gingen op donderdag met het hele lab Koreaans uit eten (uiteindelijk een man of 13). En daarna karaoke zingen. Je verwacht daarbij een volle kroeg met veel mensen waaruit verschillende mensen gaan karaoke zingen die je dan rustig kan uitlachen. Maar nee, blijkt dat we de hele boven verdieping, met karaoke plek, voor onszelf hebben! Maar het was wel heel grappig. Het is wel apart om je begeleider en zijn begeleider uit hun dak te zien gaan ;) Ik heb ook 2 liedjes meegezongen. Gelukkig waren er 2 microfoons, dus hoefde ik niet in mijn eentje, haha.
Ik had overigens braaf de laatste trein naar mijn hostel genomen, maar mijn begeleider kwam de volgende dag pas na tweeën op het werk en vertelde dat hij nog een beetje een kater had!
Zo. Nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte. Ik hoop dat jullie het niet een te lange tekst vinden...
Iedereen bedankt voor alle reacties, mailtjes en steun! Dat vind ik heel fijn. En ik vind het ook leuk om over jullie te horen.
Liefs!
-
07 September 2008 - 14:37
Peter:
Nou, maar goed dat je de kamer hebt hoor. De rest komt vanzelf ook allemaal wel goed!
En wat mij betreft heb je niet aardig wat gedaan, maar heel erg veel. In een week gebeurt er hier in Nederland niet zoveel hoor ;)
Veel succes weer deze week met het onderzoek
xxx -
07 September 2008 - 15:23
Papa:
Jammer dat we je niet hebben horen zingen :) !
Veel succes met je kamer! Een beetje gezellig maken met wat dingen aan de muur en zo wordt het al een stuk prettiger.
Nu kun je je gaan concentreren op het Instituut. Veel succes! -
07 September 2008 - 15:54
Esther:
Je kamer is goedgekeurd hoor! Hij zag er mooi uit zo via de webcam! Vond het erg gezellig weer bijgekletst te hebben, ik spreek je later deze week nog!
xxx Es -
07 September 2008 - 18:52
Karen:
De feestjes komen vanzelf en je hebt al behoorlijk wat gedaan!! Je wordt gauw genoeg een echte ozzie!! Veel plezier en succes de komende week. Ik kijk uit naar je verhalen!!
xx -
09 September 2008 - 14:36
Manon:
Je hebt inderdaad super veel gedaan in 1 week haha!! Jammer dat je huisgenootjes niet heel veel samen doen. Misschien dat jij daar verandering in kunt brengen.:) We missen je wel hoor!!!
Dikke kus en we gaan volgende week ma ff skypen!! -
10 September 2008 - 01:13
Sanne Buwalda:
Hallo Rianne,
Ik heb je berichtje gelezen op het forum over Nederlanders in Melbourne.
Ik heb geprobeerd het nr. te bellen dat er bij stond, maar dat ging niet, dus nu doe ik het maar even op deze manier..
Ik ben sinds een week in Melbourne en ga vanaf morgen stage lopen in het Immigration en Melbourne Museum. Aangezien wij even oud zijn en het ons allebei leuk lijkt om iets te gaan drinken met een medehollander, lijkt het mij leuk om wat af te spreken..
Je kunt mij bellen op 0405361242 of mailen op buwaldasanne@hotmail.com
Hopenlijk tot ziens!
Groetjes, Sanne -
11 September 2008 - 05:06
Dieudonnée:
Ewwww vieze huisgenoten zijn absoluut niet fijn! Maar een kamer is iig een kamer :)
Het lab klinkt behoorlijk interessant, en ookal is het dierenleed, ik ben wel heel nieuwsgierig naar hoe een muis met parkinson eruit ziet o.0
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
